Bolivia

Vandaag ben ik alweer twee maanden onderweg! In mijn laatste verslag schreef ik dat we de mijnen in Potosi in zouden gaan. Branko (de Belg die met ons meereist) en ik hebben dat inderdaad gedaan en ik moet zeggen dat ik nog nooit zo blij ben geweest met zuurstof in de lucht toen ik terugkwam. De hele ervaring was heel erg intens en heel erg dubbel. Toen we net de mijnen binnenliepen (stel je een anderhalve meter hoge gang voor op 4000m hoogte en alleen maar stof in de lucht) voelden we het dynamiet rondom ons exploderen, het was echt fysiek te voelen hoe de lucht zich verplaatste. Ik vroeg me af waar we aan begonnen en gestaag liepen we verder. De gidsen namen ons mee naar de wat verdere "venen" in de berg en de ruimtes werden steeds kleiner. Hier ontmoetten we twee mijnwerkers, vader en zoon. Het jongetje was 18 jaar en werkte al 3 jaar in deze mijn. Met een wazige blik in zijn ogen vertelde hij dat hij toerisme wilde studeren en dat hij dat dan maar in de avonduren zou gaan doen. Ik heb me nog nooit zo geschaamd met mijn rijke hoofd aan de andere kant van de wereld na 6 jaar zorgeloos genieten van het studentenleven in Utrecht en Amsterdam. Op dat moment viel er ironisch genoeg een rotsbrok precies 5 cm van mijn voeten en 10 cm van Branko's hoofd af. Op dat moment besefte ik dat niemand in de berg je veiligheid kan garanderen. De mijnwerkers werken voor allemaal losse organisaties (overigens zonder verzekering/voorziening van veiligheidsmaskers etc.) en niemand houdt het overzicht van alle bezigheden. Zo zou het dus zomaar kunnen dat in die gatenkaas van een berg de tunnels net te dicht bij elkaar komen en er een instorting is. We liepen snel verder en gingen door gangen van 50 cm hoog met een intensie dynamietgeur en losse stenen. Wat ik al zei, ik ben nog nooit zo blij geweest om weer buiten te staan.

Na Potosi zijn we met de bus naar Sucre gegaan. Dit was echt een fijne stad om te zijn, lekker licht met de witte gebouwen en een luchtige sfeer. De eerste avond hebben we salsa "leren" dansen en onder het genot van een aantal Mojito's kwamen de voetjes steeds beter van de grond. Of tenminste, zo voelde het toen! De volgende dagen hebben we daar lekker gerelaxt, paardgereden en genoten van de walking tour en het uitzicht over de stad.

Na Sucre hebben we onze tocht voortgezet naar La Paz. Hier zijn we in een hostel terecht gekomen waar we lekker konden poolen en feesten, maar ook konden uitrusten in hangmatten en veel met mensen konden kletsen. In La Paz is er echt onwijs veel te doen en we zijn er dan ook een week geweest. Het leukste van die week was de Deathroad. Dit is een "zeer gevaarlijke" mountainbike route bergafwaarts. Zoals de naam het al zegt: er zijn een aantal mensen overleden tijdens deze toch, maar zo rationeel als wij waren hadden we bedacht dat dit vast wat Aziaten waren die je normaal op kinderfietsen door Utrecht ziet fietsen. Toen we boven aan de berg stonden, begrepen we dat dit niet zo was! Eén verkeerde rembeurt en we kukelden zo van de rand. Gelukkig is dit niet gebeurd en als tweede van de groep bereikte ik de finish! Wat al helemaal lekker was, was het zwembad en het eten na deze hele rit.

Die maandag vertrokken we naa de Pampas. We vlogen in een onwijs klein vliegtuigje: een capaciteit van 19 personen en een mededeling dat er luchtslangen zouden worden rondgebracht door de bemanning wanneer de luchtdruk wegviel (de enige bemanning waren de twee piloten die moesten sturen). De Pampas waren awesome, met een bootje varen en zelfs zwemmen tussen de krokodillen, capibara's, piranha's en dolfijnen! We sliepen in hele basic, maar zeker mooie hutjes in de jungle. De aapjes hoorden we zo over het plafond rennen en kwamen naar ons toe om te kijken of we ze nog wat te eten konden geven. Heel tof!

De volgende stop was Copacabana, een heerlijk kustplaatsje aan de rand van het Titicaca meer. Hier hebben we een bootje gepakt naar Isla del Sol. Gelukkig had ik wat bootervaring want het meer was vrij wild en al snel hingen er drie mensen zeeziek over de rand van de boot. Het eiland zelf daarentegen was heel erg mooi, en de twee uitkijkpunten die we hebben bezocht waren zeker de moeite waard. Een hondje besloot halverwege met ons mee te lopen en wij besloten het hondje Benno te noemen. Wat een schatje en het was dat we op de terugweg verdwaalden, maar anders was die zo met ons mee gekomen naar Copacabana. Op het einde van de dag hebben we lekker in een hottub gezeten met een wijntje en prachtig uitzicht over Copacabana by night.

Inmiddels zijn we in Puno (Peru) en zijn we vandaag naar de floating islands geweest. Dit was erg toeristisch maar wel leuk om gezien te hebben. Morgen nemen we de bus naar Arequipa, waar we hopelijk naar de Colca Canyon kunnen gaan hiken!

Wat algemene feitjes: ik heb geleerd hoe ik jus d'orange uit een plastic zakje kan drinken (dat is hier blijkbaar normaal), lamavlees is erg lekker, ze hebben motortaxi's voor 2 personen in Peru, als de president de naam van het land verandert mag hij voor extra regeringsperiodes op, Lake Titicaca noem je Lake Titichaka omdat caca poep betekent, de auto alarmen klinken als het auto alarm in de serie How I met your mother, Bolivia heeft zowel de hoogste stad als het hoogste meer ter wereld (dit is een gokje maar check het vooral op even en laat het ons weten), pizza's zijn erg klef hier, het gaat erg goed met mij en Gitte ennnn dat was het wel zo'n beetje denk ik!

Hasta luego!